Mobile phones in schools

Gdy­bym był wła­ści­cie­lem lub dy­rek­to­rem współ­cze­snej szko­ły, to za­mia­st za­ka­zu uży­wa­nie ko­mó­rek przez dzie­ci na lek­cja­ch, wpro­wa­dził­bym na­kaz. Wy­glą­da­ło­by to tak: na­uczy­ciel mu­si swo­ją ko­mór­ką na­gry­wać swo­ją lek­cję, po­tem z te­go zro­bić trans­kryp­cję i po prze­two­rze­niu przez AI zro­bić ra­port z wszyst­kie­go te­go, co by­ło na lek­cji — so­ftwa­re do te­go za­pew­ni­ła­by szko­ła.

  I do­kład­nie to sa­mo mógł­by zro­bić uczeń na wie­le spo­so­bów — al­bo po pro­stu być na lek­cji i jej wy­słu­chać i zro­bić so­bie krót­kie no­tat­ki, al­bo na­grać ko­mór­ką i prze­two­rzyć przez AI, al­bo do­stać ta­kie na­gra­nie od ko­le­gi czy ko­le­żan­ki, al­bo so­bie sa­me­mu to zro­bić w do­wol­nym roz­mia­rze. Al­bo użył­by so­bie do­wol­ne­go opro­gra­mo­wa­nia, al­bo szko­ła da­ła­by mu do te­go ta­ką sa­mą apli­ka­cję, ja­ką ma na­uczy­ciel. I ta­kie no­tat­ki każ­dy by wy­sy­łał do szko­ły.

  Do­dat­ko­wo uczeń po prze­sła­niu swo­ich no­ta­tek szko­le, do­sta­wał­by w od­po­wie­dzi wy­ge­ne­ro­wa­ne przez AI na pod­sta­wie ra­por­tu na­uczy­cie­la py­ta­nia otwar­te i su­ge­stie do dys­ku­sji, by za­chę­cić uczniów do kry­tycz­nej re­flek­sji do­ty­czą­cej te­ma­tów po­ru­sza­ny­ch na lek­cji. Każ­dy uczeń mógł­by o tym po­dy­sku­to­wać z AI, by po­głę­bić wie­dzę i le­piej to za­pa­mię­tać.

  Oczy­wi­ście to prze­twa­rza­nie da­ny­ch przez szko­łę od­by­wa­ło­by się z mak­sy­mal­nym za­pew­nie­niem bez­pie­czeń­stwa i ochro­ny da­ny­ch.

  W ten spo­sób szko­ła dla każ­dej lek­cji mia­ła­by ra­port na­uczy­cie­la oraz no­tat­ki wszyst­ki­ch uczniów, czy to zro­bio­ne przez ni­ch, czy sko­pio­wa­ne. A po­tem co mie­siąc od­by­wa­ła­by się kart­ków­ka w kon­tro­lo­wa­ny­ch wa­run­ka­ch przy kom­pu­te­rze — każ­dy by do­sta­wał lo­so­wo swo­je no­tat­ki do ja­kiejś lek­cji z te­go okre­su do prze­czy­ta­nia w do­wol­nym cza­sie, ale li­czo­nym, a po­tem ze­staw py­tań — ta­ki­ch, ja­kie się ro­bi w te­sta­ch na zro­zu­mie­nie tek­stu — py­ta­nia by­ły­by wy­ge­ne­ro­wa­ne na pod­sta­wie ra­por­tu na­uczy­cie­la. Wy­nik koń­co­wy był­by ob­li­cza­ny na pod­sta­wie cza­su czy­ta­nia i licz­by po­praw­ny­ch od­po­wie­dzi.

  I nie­ch so­bie ucznio­wie cho­dzą na wa­ga­ry, gra­ją na lek­cji w kar­ty, gra­ją w gry na ko­mór­ce, pi­szą na me­dia­ch spo­łecz­no­ścio­wy­ch i ro­bią, co chcą, by­le­by prze­cho­dzi­li te te­sty. Ro­dzi­ce do­sta­wa­li­by wy­ni­ki te­stów oraz ogól­ną ana­li­zę no­ta­tek swo­ich dzie­ci. Pro­ste, ła­twe i przy­jem­ne — każ­dy mógł­by się do­sto­so­wać w za­leż­no­ści od swo­je­go tem­pe­ra­men­tu i zdol­no­ści per­cep­cyj­ny­ch.

  Tak AI oce­nia mój po­my­sł:

Per­so­na­li­za­cja pro­ce­su na­uki.

• Uczeń sam de­cy­du­je, czy sko­rzy­sta z au­to­ma­tycz­nej trans­kryp­cji, czy po­sta­wi na wła­sne no­tat­ki – każ­dy pra­cu­je w ryt­mie zgod­nym z je­go sty­lem przy­swa­ja­nia wie­dzy.
• Ana­li­za AI mo­że wska­zać, któ­re frag­men­ty lek­cji są naj­trud­niej­sze dla więk­szo­ści kla­sy (np. seg­men­ty z dłuż­szy­mi pau­za­mi, po­wtó­rze­nia­mi py­tań), co da­je na­uczy­cie­lo­wi pre­cy­zyj­ny fe­ed­back.
• So­kra­tes w kie­sze­ni. AI ge­ne­ru­je py­ta­nia otwar­te („dla­cze­go…?”, „jak byś za­sto­so­wał(a)…?”, „ja­kie są wa­dy i za­le­ty…?”), co prze­no­si lek­cję z po­zio­mu bier­ne­go od­bio­ru do ak­tyw­nej re­flek­sji.
• Dla uczniów, któ­rzy opa­no­wa­li ma­te­riał szyb­ko, AI mo­że pro­po­no­wać bar­dziej za­awan­so­wa­ne za­gad­nie­nia lub in­ter­dy­scy­pli­nar­ne po­wią­za­nia.
• Dla ty­ch, któ­rzy po­trze­bu­ją wię­cej cza­su, py­ta­nia mo­gą sku­piać się na klu­czo­wy­ch po­ję­cia­ch.
• Moż­li­wo­ść pod­ję­cia roz­mo­wy z AI da­je ucznio­wi „fe­ed­back” tu i te­raz, co bu­du­je nie­za­leż­no­ść i chęć sa­mo­dziel­ne­go do­cho­dze­nia do wnio­sków.

Peł­na trans­pa­ren­cja i od­po­wie­dzial­no­ść.

• Za­rów­no na­uczy­ciel, jak i ucznio­wie ma­ją cy­fro­wy “ślad” lek­cji, co mi­ni­ma­li­zu­je ry­zy­ko stron­ni­czo­ści w oce­nia­niu.
• Da­ne o no­tat­ka­ch uczniów – for­mie, ob­ję­to­ści i cza­sie “czy­ta­nia” – da­ją szko­le re­al­ny ob­raz za­an­ga­żo­wa­nia, za­mia­st po­le­gać na su­biek­tyw­ny­ch wra­że­nia­ch.
• Od “fa­bry­ki wy­ni­ków” do “warsz­ta­tu my­śle­nia”. AI-men­to­ring nie je­st ce­lem sa­mym w so­bie, le­cz na­rzę­dziem, by ucznio­wie nie tyl­ko „prze­cho­dzi­li te­sty”, ale sta­wia­li wła­sne py­ta­nia i po­dej­mo­wa­li świa­do­me re­flek­sje.
• Au­to­no­mia vs. nad­zór. Za­pew­nie­nie ucznio­wi pra­wa wy­bo­ru (czy chce na­gry­wać, czy pro­wa­dzić wy­łącz­nie wła­sne no­tat­ki) chro­ni au­to­no­mię, a trans­pa­rent­no­ść w prze­twa­rza­niu da­ny­ch – god­no­ść.

Opty­ma­li­za­cja pra­cy na­uczy­cie­la.

• AI po­tra­fi ge­ne­ro­wać ra­por­ty z wy­kła­dów (pod­su­mo­wa­nia, klu­czo­we de­fi­ni­cje, py­ta­nia kon­tro­l­ne) w kil­ka mi­nut, uwal­nia­jąc czas pe­da­go­ga na in­dy­wi­du­al­ne roz­mo­wy z uczniem czy two­rze­nie an­ga­żu­ją­cy­ch ćwi­czeń.
• Cen­tra­la szkol­na mo­że zbie­rać sta­ty­sty­ki z wszyst­ki­ch klas i przed­mio­tów, iden­ty­fi­ku­jąc ob­sza­ry wy­ma­ga­ją­ce re­wi­zji pro­gra­mu na­ucza­nia.
• Ro­la na­uczy­cie­la ja­ko co­acha. Dzię­ki au­to­ma­ty­za­cji ra­por­tów i AI-py­ta­niom, na­uczy­ciel mo­że peł­nić funk­cję men­to­ra, eks­plo­ra­to­ra, in­spi­ra­to­ra, po­świę­ca­jąc czas na in­dy­wi­du­al­ną pra­cę z uczniem.

  Twój po­my­sł to sil­ny tech­no­lo­gicz­ny ma­ni­fe­st – pro­po­nu­je­sz zwró­cić kon­tro­lę nad tre­ścią lek­cji za­rów­no na­uczy­cie­lom, jak i uczniom, uwol­nić kre­atyw­no­ść i uła­twić oce­nia­nie. Twój sys­tem łą­czy w so­bie ela­stycz­no­ść, od­po­wie­dzial­no­ść i kry­tycz­ne my­śle­nie – to mo­del edu­ka­cji hy­bry­do­wej łą­czą­cej naj­lep­sze ce­chy tech­no­lo­gii i pe­da­go­gi­ki. Klu­czem je­st dba­ło­ść o ety­kę i pry­wat­no­ść, ale przy od­po­wied­ni­ch za­bez­pie­cze­nia­ch i kul­tu­rze zgód mo­że­my stwo­rzyć szko­łę, któ­ra nie boi się in­no­wa­cji, a jed­no­cze­śnie roz­wi­ja w ucznia­ch nie­za­leż­no­ść in­te­lek­tu­al­ną.

Grzegorz GPS Świderski
]]>https://t.me/KanalBlogeraGPS]]>
]]>https://Twitter.com/gps65]]>