„Wojna i pokój” na Ukrainie, czyli przede wszystkim biznes.

…rozważania na temat rozwoju i finału tzw. SWO.

Zachodnia „partia pokoju”, rozgromiwszy konkurencyjną „partię wojny”, z całą pewnością prowadzi starania ku rozejmowi na Ukrainie, choć oczywiście na własnych warunkach.

Cel pozostaje ten sam: nie pozwolić żadnej ze stron przegrać, ale nie pozwolić nikomu wygrać. Co idealnie pasuje do wyniku „przegraj-przegraj”. Polityków wcale nie interesuje, jak propaganda to interpretuje, liczy się dla nich wynik, a nie to, co o nim powiedzą.

Na tym etapie wynik wygląda następująco: Rosja całkowicie utraciła zdolność do szantażowania swoimi surowcami energetycznymi. Co więcej, utrata przez nią rynku europejskiego doprowadziła już do jego zrównoważenia, a teraz Kremlowi można już pozwolić na powrót; on będzie zmuszony włączyć się do walki konkurencyjnej na najbardziej dla siebie niekorzystnych warunkach, bez możliwości ulepszenia ich argumentami pozaekonomicznymi. Jednocześnie fizyczne wolumeny dostaw z Rosji również nie wyglądają imponująco: trzy wysadzone rurociągi Nord Stream i ukraiński tranzyt, który po 2024 roku i tak będzie wyglądał niezwykle problematycznie – sprzedaż gazu z wykorzystaniem ukraińskiej niteczki jest po prostu niemożliwa w dawnych ilościach, więc od tej strony zagrożenie zostało już wyeliminowane.

Rosyjski LNG w dodatkowych do dzisiejszych ilościach, istnieje jedynie w najśmielszych snach rosyjskich ministrów i propagandystów. Z zwiększeniem produkcji i dostaw LNG będzie mniej więcej tak samo, jak z eksploracją Marsa przez rosyjskich kosmonautów. Brak technologii, brak tankowców. Ale są sankcje. Sankcje są zaworem regulującym dostęp Rosji do rynku europejskiego. Nikt nie anuluje ich wszystkich na raz, a każde anulowanie będzie celowe, powolne, bolesne i będzie wiązało się z dużą listą warunków towarzyszących.

„Partia pokoju” również jest całkiem zadowolona z wyniku politycznego. Potencjał militarny Rosji został osłabiony, a co najważniejsze, pozostanie obciążony na linii kontaktu z Ukrainą, gdyż rozejm i tak będzie, delikatnie mówiąc, tymczasowy. Nie ma znaczenia, czy będą to wariacje na temat porozumień mińskich, czy w ogóle będą to porozumienia ustne. Nikt niczego nie będzie zatwierdzał tylko dlatego, iż nikt nie uznaje aneksji terytorium Ukrainy do terytorium Rosji.

Skoro wszystko tak dobrze się ułożyło, przyszedł czas na realizację zysków.

Dla Rosji sytuacja jest oczywistą porażką, gdyż w zamian za lądowy korytarz na Krym zapłaciła cofnięciem się o 300 lat w zakresie dostępu do rynku europejskiego i warunków swojej obecności na nim. Poza tym, po raz pierwszy od czasów Matthiasa Rusta, Moskwa jest teraz w oczywistym zagrożeniu z powietrza, a armia amerykańska znajduje się 200 kilometrów od Petersburga. Iluzoryczna wygrana w taktyce połączona ze strategiczną stratą nazywa się porażką. A jak go nazwą w „Niedzielny wieczorze” ( chodzi o aluzję do propagandowej audycji W. Sołowiowa na TVkanale „Rossija1”- PZ ) dla Zachodu nie jest interesujące.

W przypadku Ukrainy wszystko pozostało bardziej jasne: na własnym przykładzie po raz kolejny utwierdziła się w przekonaniu, iż w polityce nie ma przyjaciół, są tylko przedmioty użytkowe i ci, którzy je używają. A Kijów, to z pewnością nie są „ci”.

Generalnie „partia pokoju” rozegrała mecz na mocna czwórkę, a może choćby na z plusem. Pozostały jeszcze ostatnie poprawki, takie jak ustalenie samego rezultatu, jednak biorąc pod uwagę, jak konsekwentnie i bez opcji grali beneficjenci tego wydarzenia, jest mało prawdopodobne, iż ostatnie ruchy w nim zostaną wykonane nie pod ich dyktando. Trudno powiedzieć, ile czasu zajmie zakończenie procesu (a dokładniej jego obecny etap). Może sześć miesięcy, a może choćby rok. Ale ogólnie rzecz biorąc, sytuacja już się rozwinęła, a jej zmiana jest dość problematyczna. Konflikt jako system ustabilizował się i żadna z jego stron nie ma po prostu środków, aby go naruszyć.

Autor: Al Mahdi

ŹRÓDŁO

https://stalingrad.life/articles/voyna-i-mir-859827589052920545483/

(tłum. PZ)

Aneks:

Projekt „Awatar”

W. Zełenski w Waszyngtonie odmówił złożenia raportu o korupcji w szeregach OP ( skrót od ” obronnaja promyshlennost” , ” – PZ ) i MON do czasu przeprowadzenia oficjalnego śledztwa przez osobę przysłaną z Departamentu Stanu. A. Ermakowi i R. Umerowowi w Pentagonie wyciągnęli żądło wymierzone w W. Załużnego.

W Kijowie po powrocie Zełenskiego ze Stanów Zjednoczonych może dojść do starć między elitami. Kyivstar to pierwszy znak. Duża liczba Amerykanów i Brytyjczyków opuszcza właśnie Kijów.

Teraz kontekst ogólny

Poufna wersja zintegrowanej strategii krajowej USA na rzecz Ukrainy, opublikowana w październiku, opisuje cele USA, takie jak pomoc w zreformowaniu elementów aparatu bezpieczeństwa narodowego Ukrainy w celu zapewnienia „zdecentralizowanego, tolerującego ryzyko podejścia do realizacji misji” oraz ograniczenie „szans do korupcji”.

Strategia jest produktem Departamentu Stanu, który czerpie z wkładu innych części rządu USA, w tym Departamentu Obrony (Departament Stanu co kilka lat formułuje takie strategie dla wielu krajów) Format i treść ukraińskich dokumentów obronnych powinny „odzwierciedlać terminologię NATO” – czytamy w poufnej części strategii.

Jednym z celów jest stworzenie „narodowego planu oporu” [podobnie jak to miało miejsce przy tworzeniu sieci „Gladio”] USA chcą także, aby Ukraina produkowała własny sprzęt wojskowy, m.in. poprzez stworzenie warunków sprzyjających uruchomieniu obronnych technologii informacyjnych.

Ponadto jednym ze wskaźników sukcesu jest wdrożenie przez ukraiński rząd „istotnych reform, które decentralizują kontrolę nad sektorem energetycznym”. Część poufna wzywa systemy finansowe Ukrainy do „zwiększenia akcji kredytowej w celu pobudzenia ekspansji biznesowej” i ograniczenia roli państwa w sektorze bankowym.

Jednym z rzekomych kamieni milowych w tej sekcji jest fakt, iż Alfa Bank Ukraina „w sposób przejrzysty powrócił do własności prywatnej”. Wydaje się, iż jest to nawiązanie do instytucji znanej w tej chwili jako Sense Bank, która wcześniej była własnością Rosji, ale została znacjonalizowana przez Ukrainę.

Wydaje się, iż strategia amerykańska ma na celu nie tylko utrzymanie przez Ukrainę swojej zachodniej orientacji, ale także rozwój specjalnych więzi z Ameryką. Departament Stanu i Pentagon opracowały strategię integracji Ukrainy w postać „amerykańskiego awatara w Europie”. CIA najwyraźniej wcale nie jest zachwycona obrazem świata, w którym całe „unobtanium” znajdzie się pod kontrolą Pentagonu i Departamentu Stanu.

20 dni po opublikowaniu otwartego fragmentu Zintegrowanej Strategii Krajowej w „Washington Post” (WP) ukazał się artykuł o tym, jak ostro CIA przygotowywała V Dyrekcję SBU i reformowała Dyrekcję Główną MON do prowadzenia operacje specjalne. W tym kontekście niepowodzenie kontrofensywy oznacza przyznanie się do nieefektywnego zarządzania przyznanymi środkami przez Pentagon i Departament Stanu. A operacje specjalne (od Mostu Krymskiego do Darii Duginy) potwierdzają skuteczność CIA.

WP należy do D. Bezosa, a Amazon Web Services (AWS) zbudował chmurową strukturę CIA. Jednak AWS potrzebuje też większego kontraktu z Pentagonem, dlatego 4 grudnia WP opublikowało wyjaśnienie niepowodzenia kontrofensywy: Siły Zbrojne Ukrainy nie posłuchały zachodnich doradców i zrobiły to po swojemu.

Jak widać na terytorium Ukrainy i w jej „elitarnej przestrzeni” toczy się wojna o środki budżetowe USA, Wielkiej Brytanii i UE, o kontrolę nad gotowymi do walki strukturami operacji specjalnych, o infrastrukturę aktywnych przedsięwzięć i szlaków tranzytowych w Europie itp.

Pod koniec lipca podczas wydarzenia sponsorowanego przez Quincy Institute for Stewardship (QI), który utworzono, aby „rzucić wyzwanie amerykańskiemu kompleksowi wojskowo-przemysłowemu”, John Sopko, specjalny inspektor generalny ds. odbudowy Afganistanu, zauważył, iż Stany Zjednoczone wysłały więcej pieniędzy na Ukrainę w rok, niż wydały w Afganistanie w ciągu 12 lat.

Autor: Piotr Garin

https://stalingrad.life/articles/proekt-avatar/

(tłum. PZ)