The officials of the Sanhedrin are alive and well!

Księga win Judy.

Dopiero co została zaoferowana polskim czytelnikom, a już do żywego poruszyła funkcjonariuszy Sanhedrynu.

Napisana w 1919 roku przez Paula Banga , pod pseudonimem Wilhelm Meister, Księga win Judy (która zresztą stała się bestsellerem i doczekała się aż 8 wydań!) nie będzie dla polskiego czytelnika lekturą łatwą, a to z kilku powodów. Została napisana przez Niemca i dla Niemców, w określonych realiach historycznych, tuż po klęsce wojennej i upokorzeniu Niemiec przez traktat pokojowy. Nie brakuje w niej typowo niemieckiego poczucia wyższości, chociaż dużo częściej czytamy o wielkim upokorzeniu i głupocie narodu niemieckiego. Przywoływane autorytety dla Polaka są często obce i nierzadko wręcz stojące w sprzeczności z naszym interesem narodowym i religią. Uznajemy jednak, iż książka zasługuje na uwagę, iż pewien snop światła musi być rzucony na sprawę żydowską w Niemczech, zwłaszcza, iż jak pisze autor – „Cel ostateczny Judy leży poza granicami jak naszego, tak i wszelkiego innego państwa; jest on nie tylko międzypaństwowy, ale i nadpaństwowy, to wynika z wyraźnej woli potęgi narodu, który czuje się teraz jak i dawniej wybranym. Celem jest panowanie nad światem samo w sobie. Już Benjamin D’israeli, wielki mędrzec, oświadczył: „Światem rządzą całkiem inni ludzie, niż sądzą nie stojący za kulisami”.

Przy okazji, warto zwrócić uwagę na inną rzecz. Żydzi talmudyczni przez wieki walczyli z krzyżem, z krzyżem w cieniu którego – mimo swoich licznych zdrad i rasistowskiej, talmudycznej nienawiści – niejednokrotnie znajdowali schronienie przed gniewem ludu. W III Rzeszy krzyż zniknął, został zastąpiony przez pogańskiego, lewicowo-nacjonalistycznego potwora, dla którego pojęcie miłosierdzia i współczucia dla obcych nie istniało (zupełnie tak jak u Żydów opierających swą moralność o Talmud. (Hitler zresztą nie wymyślił niczego nowego – obrócił on talmudyczną nienawiść w kierunku swych wrogów, a z Niemców uczynił nadludzi).

Bożyszcze socjalistów, przechrzczony Żyd, Heinrich Heine już w 1834 roku pisał proroczo: „Myśl poprzedza działanie, tak jak błyskawica poprzedza grzmot. Niemiecki grzmot ma prawdziwie germański charakter; nie jest zbyt zwinny, ale porusza się ciężko. Jednak nadejdzie i kiedy usłyszycie trzask, jakiego nie słyszano nigdy wcześniej w historii świata, wtedy będziecie wiedzieć, iż niemiecki piorun wreszcie spadł. Na ten huk orły powietrzne padną martwe, a lwy na najodleglejszych pustyniach Afryki ukryją się w swoich królewskich jaskiniach. W Niemczech zostanie wystawiony spektakl, który sprawi, iż rewolucja francuska będzie wyglądać jak niewinna idylla”.