Katedra Notre-Dame de Paris ciągle skrywa wiele tajemnic. W czasie renowacji świątyni po pożarze w 2019 roku, archeolodzy dokonali tam kilku spektakularnych odkryć.
Podczas prac konserwatorskich przy odbudowie katedry Notre-Dame de Paris pracowało pięćdziesięciu archeologów, którzy przeprowadzili m.in. wykopaliska pod świątynią i wokół niej.
Jak czytamy we wrześniowym numerze magazynu „Beaux Arts” badacze „dokonali spektakularnych odkryć”. Odnaleziono kilka pozostałości po budynkach, które stały tam jeszcze przed budową katedry.
Gotycką katedrę wzniesiono na wyspie na Sekwanie zwanej Île de la Cité, w miejscu po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IX wieku. Budowa Notre Dame trwała w sumie ponad 180 lat, od roku 1163 do 1345.
Archeolodzy odkryli jednak w tej chwili m.in. podłogi starożytnej rezydencji pochodzącej już z I wieku, czyli tysiąc lat przed budową katedry. Fragmenty posadzki zlokalizowano pod piwnicą Soufflot na głębokości 3,5 metra. Po południowej stronie katedry archeolodzy odnotowali kolei ślady średniowiecznej zabudowy i budowli z czasów karolińskich, właśnie z IX wieku.
Poszukiwania pod skrzyżowaniem transeptu katedry przyniosły kolejne rewelacje. Odkryto lektorium, czyli rzeźbioną ścianę, która pochodzi z XIII wieku. Lektorium to murowana przegroda oddzielająca w kościołach katedralnych przestrzeń przeznaczoną dla kapłanów, czyli prezbiterium, od części, w której mogły przebywać osoby świeckie, czyli od nawy głównej. Na tej ścianie odsłonięto motywy płaskorzeźb twarzy i motywów roślinnych. Archeolodzy doliczyli się na tej ścianie ponad 1000 fragmentów rzeźb. Siedemset z nich zachowało choćby polichromię.
Naukowcy chwalą się też bardzo prawdopodobnym odnalezieniem szczątków poety Joachima du Bellaya, który zmarł w 1560 roku i został pochowany w katedrze. Szkielet był złożony w ołowianej trumnie i nosi ślady rzadkiej choroby. Poeta zmarł na gruźlicę kości szyjnej, która wywołała przewlekłe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Był to bardzo rzadki przypadek jak na tamte czasy.
Joachim du Bellay urodził się w 1522 roku zamku Turmelière w rodzinie, z której wywodzili się kardynałowie i dyplomaci. Studiował prawo w Poitiers, później przeniósł się do Paryża, gdzie wraz z Ronsardem studiowali dzieła starożytnych poetów i w 1549 roku stworzyli grupę poetycką o nazwie „Brygada”, zmienioną później na „Plejada”. Odegrali podobną rolę w literaturze jak Mikołaj Rej w Polsce, wprowadzając język francuski do pisarstwa w miejsce łaciny i wzbogacając jego słownictwo.
Du Bellay w latach 1553–1557 przebywał w Rzymie jako sekretarz kardynała Jeana du Bellay – kuzyna swojego ojca i sławnego dyplomaty. Efektem był cykl sonetów „Les Regrets”, w których napiętnował nieobyczajne relacje Watykanu i papieży Juliusza III i Pawła IV. Zmarł 1 stycznia 1560 w Paryżu. Do tej pory encyklopedie podawały, iż „Joachim du Bellay został pochowany w katedrze Notre-Dame w Paryżu, ale jego nagrobek nie zachował się do dziś”. Okazuje się, iż niekoniecznie…
Bogdan Dobosz
