On June 9, 1946, the secret police tortured Tadeusz Łabędzki to death.

Tadeusz Łabędzki urodził się 24 grudnia 1917 roku w Filadelfii w Stanach Zjednoczonych. Jego ojciec, Bronisław Łabędzki, był uczestnikiem rewolucji 1905 roku w Królestwie Polskim.

Za zorganizowanie strajku szkolnego został zesłany na Syberię, skąd zdołał uciec i wyemigrować do USA. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości cała rodzina wróciła do kraju w 1919 roku i osiedliła się w Mrodze Dolnej koło Brzezin.

Tadeusz uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi, które ukończył w 1936 roku. Już w młodym wieku zaangażował się w działalność narodową — należał do 3 Łódzkiej Drużyny Harcerzy im. Romualda Traugutta oraz do Narodowej Organizacji Gimnazjalnej. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie był bardzo aktywny w środowisku narodowym — działał w Związku Akademickim Młodzież Wszechpolska i w Stronnictwie Narodowym. W latach 1937–1939 pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma „Wszechpolak”, które kształtowało poglądy młodzieży narodowej w przedwojennej Polsce.

Po wybuchu II wojny światowej natychmiast włączył się do konspiracji. Był współzałożycielem i jednym z liderów Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej (NLOW), zbrojnego odłamu Stronnictwa Narodowego. W 1941 roku, wraz z całą organizacją, wszedł ponownie w struktury SN. W 1943 roku, po rozmowach z Januszem Kornasem, Zygmuntem Zagórowskim i innymi działaczami, przystąpił do tworzenia jednolitej struktury Młodzieży Wszechpolskiej w konspiracji. Na początku 1944 roku w Warszawie reaktywował tę organizację, stając na jej czele. Równocześnie redagował konspiracyjne wydanie „Wszechpolaka”. Kierowana przez niego Chorągiew Warszawska MW liczyła w szczytowym okresie ok. 125 członków.

Po zakończeniu okupacji niemieckiej kontynuował działalność niepodległościową w Narodowym Zjednoczeniu Wojskowym (NZW), organizacji opierającej się sowietyzacji Polski. W kwietniu 1946 roku wpadł w zasadzkę Urzędu Bezpieczeństwa w mieszkaniu Leszka Roszkowskiego przy ul. Gdańskiej w Łodzi. Po aresztowaniu został przewieziony do Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, gdzie był brutalnie przesłuchiwany. Jednym z prowadzących śledztwo był osławiony funkcjonariusz MBP Adam Humer. Tadeusz Łabędzki został zamordowany 9 czerwca 1946 roku. Jego ciało zakopano w nieznanym miejscu.

Symboliczny grób znajduje się dziś w Kwaterze „Na Łączce” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie — wśród wielu bezimiennych ofiar komunistycznego terroru. Jego przyjaciele i współtowarzysze z konspiracji – Lechosław Roszkowski, Tadeusz Zawadziński i Jan Morawiec – zostali skazani na śmierć i straceni.

W 2012 roku Tadeusz Łabędzki został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W Łodzi jego imieniem nazwano ulicę, a na domu, w którym mieszkał, odsłonięto tablicę pamiątkową. Był również wujem Stefana Niesiołowskiego, późniejszego działacza opozycji antykomunistycznej. Ten ostatni, chociaż na początku III RP współtworzył Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, w ostatnich latach aktywnie zwalcza nacjonalizm.