"Niektórzy nazywają to teorią spiskową" część 1

AUTOR: TYLER DURDEN

Ci z nas, którzy mają uzasadnioną krytykę rządu, jego instytucji i przedstawicieli, a zatem są określani jako "teoretycy spiskowi", stają przed dylematem. Możemy przyjąć ten termin i próbować go przedefiniować lub możemy go całkowicie odrzucić. Tak czy inaczej, oczywiste jest, iż ludzie, którzy używają etykiety "teorii spiskowej" jako broni, będą jej używać tak długo, jak długo będzie ona służyć ich celom propagandowym.

Jednym z najbardziej podstępnych aspektów fabrykacji "teorii spiskowej" jest to, iż kłamstwa związane z tym terminem zostały skutecznie zasiane w świadomości publicznej.

Często propagandyści nie muszą robić nic więcej, jak tylko przypiąć tę etykietkę docelowej opinii, a publiczność natychmiast odrzuci ten punkt widzenia jako "szaloną teorię spiskową".

Niestety, ta odruchowa reakcja jest zwykle pomijana bez żadnego rozważenia, a choćby znajomości dowodów przedstawionych przez tego tak zwanego "szalonego teoretyka spiskowego".

To był powód, dla którego stworzono etykietę "teoretyka spiskowego". Państwo i jego propagandyści nie chcą, aby opinia publiczna była choćby świadoma niewygodnych dowodów, nie mówiąc już o ich badaniu. Trudne dowody są ukrywane pod etykietą "dzikiej teorii spiskowej", sygnalizując w ten sposób niczego niepodejrzewającej opinii publicznej, iż powinna automatycznie odrzucić wszystkie oferowane fakty i dowody.

Istnieje wiele elementów, które razem tworzą kawał teorii spiskowych.

Przeanalizujmy je.

• Po pierwsze, mamy grupę ludzi, których rzekomo można zidentyfikować jako zwolenników teorii spiskowych.

• Po drugie, mamy do czynienia z zarzutem, iż wszyscy zwolennicy teorii spiskowych mają wspólną słabość psychologiczną.

• Po trzecie, mówi się, iż teoria spiskowa zagraża demokracji, podważając "zaufanie" do instytucji demokratycznych.

• Po czwarte, zwolennicy teorii spiskowych są rzekomo podatni na ekstremizm i potencjalną radykalizację.

• Po piąte, teoriom spiskowym zarzuca się, iż nie są oparte na dowodach.

Według tradycyjnych mediów, istnieje związek między tak zwaną "teorią spiskową" a "skrajną prawicą" i "białymi suprematystami". Felietonista "Guardiana" George Monbiot, na przykład, napisał, że:

[. . .] Konspiracjonizm jest paliwem faszyzmu. Prawie wszystkie udane teorie spiskowe pochodzą od skrajnej prawicy lub z nią związane.

Najwyraźniej jest to powszechne przekonanie wyznawane przez ludzi, którzy wyobrażają sobie, iż "teoria spiskowa" istnieje w takiej formie, w jakiej im powiedziano, iż istnieje. Jest to również śmiałe twierdzenie rzekomego dziennikarza. Nie ma dowodów na poparcie twierdzenia Monbiota.

W licznych badaniach próbowano zidentyfikować wspólne cechy zwolenników teorii spiskowych. Badania te mają tendencję do wstępnego identyfikowania swojej kohorty badanej po prostu poprzez badania opinii.

Jeśli, na przykład, ktoś nie akceptuje oficjalnych wersji wydarzeń z 9 września 11 r. lub zabójstwa JFK, badacze nazywają go "teoretykami spiskowymi".

Prawdopodobnie największe badanie demograficzne tych rzekomych "teoretyków spiskowych" zostało przeprowadzone przez politologów Josepha Uscinskiego i Josepha Parenta w ich książce z 2014 roku American Conspiracy Theories.

Okazało się, iż "teoretyków spiskowych" nie da się zaklasyfikować demograficznie.

Pochodzenie etniczne, płeć, poziom wykształcenia, zatrudnienie i status ekonomiczny, a choćby przekonania polityczne nie były wskazówką. Jedyną pewną cechą, którą udało im się wyodrębnić, było to, iż tak zwani teoretycy spiskowi byli zwykle nieco starsi niż średnia populacji – co być może sugeruje, iż sceptycyzm wobec narracji państwowych wzrasta wraz z doświadczeniami życiowymi.

Profesor Chris French poczynił następujące spostrzeżenie, jak donosiło BBC w 2019 roku:

Kiedy spojrzysz na dane demograficzne, wiara w teorie spiskowe przecina klasy społeczne, płeć i wiek. Podobnie, niezależnie od tego, czy jesteś po lewej, czy po prawej stronie, równie prawdopodobne jest, iż zobaczysz spiski przeciwko tobie.

Nie można zaprzeczyć, iż mniejszość teorii spiskowych jest promowana przez ludzi ze skrajnej prawej strony politycznego spektrum. Ani to, iż niektórzy na skrajnej lewicy nie popierają innych podobnych teorii.

Kilka "teorii spiskowych" można uznać za "rasistowskie" i/lub "antysemickie".

Nie ma jednak dowodów na poparcie zarzutu, iż "zwolennicy teorii spiskowych" w porównaniu z ogółem społeczeństwa są mniej lub bardziej skłonni do posiadania skrajnych przekonań politycznych lub promowania ekstremistycznych narracji.

George Monbiot z pewnością nie jest osamotniony w swoich poglądach, ale jego opublikowana opinia – a mianowicie, iż teorie spiskowe "pochodzą od skrajnej prawicy lub z nią wylądowały" – jest kompletnym nonsensem.

Odrzućmy więc jego twierdzenie w tej chwili jako ignorancki frazes.

George Monbiot – frazes

Aluzja Monbiota do "konspiracjonizmu" odnosi się do rzekomych problemów psychologicznych, które rzekomo prowadzą ludzi do stania się "teoretykami spiskowymi".

Teoria "konspiracjonizmu" jest wytworem najgorszego rodzaju śmieciowej nauki.

Opiera się przede wszystkim na notorycznie niestabilnej dyscyplinie psychologii eksperymentalnej.

Jednym z przełomowych artykułów informujących o teorii "konspiracjonizmu" jest Dead and Alive: Beliefs in Contradictory Conspiracy Theories (Wood, Douglas i Sutton, 2012). Naukowcy poprosili swoich "teoretyków spiskowych" o ocenę wiarygodności różnych rzekomych teorii spiskowych.

Użyli skali Likerta, gdzie 1 oznacza zdecydowane niezgodę, 4 oznacza neutralność, a 7 zdecydowanie się zgadzam. Niektóre z "teorii", o których rozważenie poproszono badanych, były sprzeczne.

Na przykład poprosili badanych o ocenę prawdopodobieństwa poglądów, iż księżna Diana została zamordowana i iż sfingowała własną śmierć. Korzystając z tej metodologii, naukowcy doszli do wniosku, że:

Chociaż od pewnego czasu wiadomo, iż wiara w jedną teorię spiskową wydaje się być związana z wiarą w inne, dopiero teraz wiemy, iż może to dotyczyć choćby teorii spiskowych, które są ze sobą sprzeczne.

Naukowcy nie poprosili jednak badanych o wykluczenie wzajemnie sprzecznych teorii, a jedynie o ocenę wiarygodności każdej z nich z osobna.

Tak więc w ich raportowanych odkryciach nie było nic, co potwierdzałoby wniosek, do którego nienaukowo doszli.

Późniejsze badania pokazały, jak absurdalny był ich fałszywie nazwany "naukowy wniosek".

A jednak, pomimo tego, iż zostało całkowicie obalone, błędne twierdzenie, iż teoretycy spiskowi wierzą jednocześnie w sprzeczne teorie, jest powtarzane do znudzenia przez tradycyjne media, polityków i naukowców.

To tylko jeden z bezpodstawnych truizmów wygłaszanych przez tych, którzy szerzą mit "konspiracjonizmu".

Jednym z najbardziej wpływowych naukowców – jeśli nie najbardziej wpływowym – w dziedzinie badań nad spiskiem jest politolog Joseph Uscinski.

Podobnie jak wielu innych jego rówieśników, próbował odróżnić opartą na dowodach wiedzę o prawdziwych lub "konkretnych" spiskach, takich jak Iran-Contras czy Watergate, od tego, co naukowcy uważają za psychologicznie błędne i pozbawione dowodów poglądy tak zwanych "spiskowców".

Uscinski powołuje się na pracę profesora Neila Levy'ego jako ostateczną. W książce "Radykalnie uspołeczniona wiedza i teorie spiskowe" Levy stwierdził:

Typowym wyjaśnieniem wydarzenia lub procesu, które przyciąga etykietę "teorii spiskowej", jest wyjaśnienie, które jest sprzeczne z wyjaśnieniem przedstawionym przez odpowiednie autorytety epistemiczne. [. . .] Teoria spiskowa, która jest sprzeczna z oficjalną wersją, w której oficjalna wersja jest wyjaśnieniem oferowanym przez (odpowiednie) autorytety epistemiczne, jest prima facie nieuzasadniona. [. . .] To dlatego, iż odpowiednie autorytety epistemiczne – rozproszona sieć zbieraczy i testerów wiedzy, w skład której wchodzą inżynierowie i profesorowie polityki, eksperci ds. bezpieczeństwa i dziennikarze – nie mają wątpliwości co do słuszności tego wyjaśnienia, akceptujemy je.

Mówiąc najprościej, naukowa definicja "teorii spiskowej" jest opinią, która jest sprzeczna z oficjalną narracją podawaną przez "autorytety epistemiczne".

Jeśli kwestionujesz to, co mówi ci państwo, jego "oficjalni" przedstawiciele lub tradycyjne media, jesteś "teoretykiem spiskowym", a zatem, według "Nauki™", obłąkanym umysłowo.

Wszystkie związane z tym "badania naukowe" nad spiskowością i rzekomymi teoriami spiskowymi wychodzą z założenia, iż kwestionowanie państwa, establishmentu lub wyznaczonych "autorytetów epistemicznych" jest urojeniem.

Choć dla wielu może być to trudne do zaakceptowania, skuteczna robocza definicja "teorii spiskowej" w literaturze naukowej brzmi: "opinia, która kwestionuje władzę".

Oczywiście definicja ta ma charakter polityczny, a nie naukowy.

Rzekoma psychologia leżąca u podstaw "konspiracjonizmu", która rzekomo skłania ludzi do angażowania się w "myślenie spiskowe", jest założeniem wynikającym z politycznego nastawienia akademika na korzyść państwa i jego instytucji.

Nie ma to absolutnie żadnego naukowego uzasadnienia.

W eseju z 1949 roku Citizenship and Social Class socjolog T. H. Marshall zbadał i zdefiniował ideały demokratyczne. Opisywał je jako funkcjonujący system praw.

Prawa te obejmują prawo do wolności myśli i wypowiedzi, w tym słowa, pokojowego protestu, wolności religii i przekonań, równości sprawiedliwości, równych szans wobec prawa i tak dalej.

Większość z nas, żyjących w tak zwanych demokracjach przedstawicielskich, zna te pojęcia.

"Prawa" i "wolności" są często zachwalane przez naszych przywódców politycznych, środowiska akademickie i tradycyjne media jako kamienie węgielne naszego ustroju i kultury.

Twierdzi się, iż jedynym celem demokracji przedstawicielskiej jest umożliwienie "nam, ludziom", pociągnięcia decydentów do odpowiedzialności.

"Kwestionowanie władzy" jest fundamentalnym ideałem demokracji.

Jeśli przyjmiemy roboczą naukową definicję "teorii spiskowej", to jej nieodłączne kwestionowanie władzy i jawne kwestionowanie autorytetu ucieleśnia być może najważniejszą ze wszystkich zasad demokratycznych i stanowi podstawę demokracji przedstawicielskiej.

Nie jest nierozsądne twierdzenie, iż demokracja przedstawicielska nie może istnieć bez "teorii spiskowej" – znowu, jak definiuje się ją w literaturze naukowej.

Jak widać, twierdzenie, iż "teoria spiskowa" zagraża instytucjom demokratycznym, jest bezpodstawne.

Demokracja przedstawicielska nie opiera się na zaufaniu publicznym do państwa, jego przedstawicieli czy przedstawicieli.

Wręcz przeciwnie, demokracja przedstawicielska opiera się na prawie ludu do kwestionowania państwa, jego agentów i przedstawicieli.

Autokracje i dyktatury wymagają publicznego "zaufania". Demokracje tego nie robią.

W demokracji przedstawicielskiej "zaufanie" musi być najpierw zdobyte, a poprzez swoje działania instytucje państwowe muszą stale utrzymywać zaufanie, które społeczeństwo pierwotnie zdecydowało się w nie zainwestować.

Gdziekolwiek i kiedykolwiek to "zaufanie" nie jest już uzasadnione, ludzie, którzy żyją w demokracji, mogą kwestionować i ostatecznie rozwiązywać instytucje państwowe, którym nie ufają.

Zaufanie nie jest zasadą demokratyczną. Kwestionowanie mocy jest.

Weźmy pod uwagę, iż według instytucji państwowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ),

Teorie spiskowe wyrządzają ludziom realną szkodę, ich zdrowiu, a także ich bezpieczeństwu fizycznemu. Wzmacniają i legitymizują błędne przekonania (...) oraz wzmacniają stereotypy, które mogą podsycać przemoc i brutalne ideologie ekstremistyczne.

Jest to całkowicie mylące stwierdzenie. To dezinformacja.

Najbardziej brutalnym aktem, jaki można sobie wyobrazić, i najbardziej ekstremalną ideologią ze wszystkich, jest wojna i całkowite zaangażowanie w nią.

Wojna na pełną skalę jest możliwa tylko wtedy, gdy wypowie ją państwo. Wojna międzynarodowa leży wyłącznie w gestii jednego podmiotu: państwa.

Wojny są często usprawiedliwiane przez państwo kłamstwem i oszustwem. Co więcej, ideologia wojny jest niezachwianie promowana przez tradycyjne media w imieniu państwa.

Żeby było jasne: ONZ twierdzi, iż kiedy zwykli mężczyźni i kobiety ze wszystkich sektorów społeczeństwa – reprezentujący wszystkie rasy, klasy ekonomiczne i poglądy polityczne – korzystają ze swojego demokratycznego prawa do kwestionowania władzy, wyrażają opinie, które "podsycają przemoc i brutalne ideologie ekstremistyczne".

Aby tak niezwykły, pozornie antydemokratyczny zarzut mógł być uznany za choćby w najmniejszym stopniu wiarygodny, musi być oparty na niepodważalnych dowodach. Jednak, jak zobaczymy, twierdzenie ONZ nie jest oparte na żadnych dowodach.

W 2016 r. specjalny sprawozdawca ONZ Ben Emmerson wydał raport dla ONZ, w którym doradzał państwom członkowskim w sprawie potencjalnych polityk przeciwdziałania ekstremizmowi i terroryzmowi. W swoim raporcie Emmerson zwrócił uwagę na brak jasnej, uzgodnionej definicji "ekstremizmu". Poinformował, iż różne państwa członkowskie ONZ definiują "ekstremizm" w oparciu o własne cele polityczne i interesy narodowe. Nie było jednego, przekonującego wyjaśnienia procesu "radykalizacji". Jak to ujął:

Wiele programów ukierunkowanych na radykalizację postaw opiera się na uproszczonym rozumieniu tego procesu jako ustalonej trajektorii prowadzącej do brutalnego ekstremizmu, z możliwymi do zidentyfikowania znacznikami po drodze. [. . .] Nie ma wiarygodnych danych statystycznych na temat ścieżek prowadzącej do indywidualnej radykalizacji.

Rok później, w 2017 r., amerykańska Narodowa Akademia Nauk (NAS) przedstawiła raport "Przeciwdziałanie krajowemu ekstremizmowi". NAS zasugerowała, iż "przemoc domowa i brutalne ideologie ekstremistyczne" są wynikiem złożonej interakcji między szeroką gamą czynników społeczno-politycznych i ekonomicznych, cech indywidualnych i doświadczeń życiowych.

W następnym roku, w lipcu 2018 r., pogląd NAS został wzmocniony przez zespół naukowców z Deakin University w recenzowanym artykule "The 3 P's of Radicalisation". Naukowcy z Deakin zebrali i przejrzeli całą dostępną literaturę, jaką znaleźli na temat procesu radykalizacji, który potencjalnie prowadzi do brutalnego ekstremizmu.

Zidentyfikowali trzy główne czynniki: pchanie, ciągnięcie i czynniki osobiste.

Czynniki wypychające to czynniki strukturalne, które popychają ludzi w kierunku resentymentu, takie jak represje ze strony państwa, względna deprywacja, ubóstwo i niesprawiedliwość.

Czynniki przyciągające to czynniki, które sprawiają, iż ekstremizm wydaje się atrakcyjny, takie jak ideologia, tożsamość i przynależność grupowa, bodźce grupowe i tak dalej.

Czynniki osobiste to indywidualne cechy charakteru, które sprawiają, iż dana osoba jest mniej lub bardziej podatna na pchanie lub ciągnięcie. Należą do nich zaburzenia psychiczne, cechy osobowości, traumatyczne doświadczenia życiowe i tak dalej.

Obecnie ONZ utrzymuje, iż jej raport "Podróż do ekstremizmu w Afryce" jest "najobszerniejszym jak dotąd badaniem na temat tego, co popycha ludzi do brutalnego ekstremizmu". Zgodnie ze wszystkimi wcześniejszymi badaniami, w raporcie dotyczącym Afryki stwierdzono, iż radykalizacja zachodzi w wyniku skomplikowanej kombinacji wpływów i doświadczeń życiowych.

Niezliczone czynniki przyczyniające się do procesu radykalizacji według "najobszerniejszego badania" ONZ.

W szczególności w raporcie zauważono, że:

Wiemy, iż czynniki napędzające i umożliwiające brutalny ekstremizm są wielorakie, złożone i zależne od kontekstu, a jednocześnie mają wymiar religijny, ideologiczny, polityczny, ekonomiczny i historyczny. Wymykają się łatwej analizie, a zrozumienie zjawiska pozostaje niepełne.

W swoim raporcie zatytułowanym "Zapobieganie brutalnemu ekstremizmowi" – opublikowanym w czerwcu 2023 r. – ONZ zauważyła, iż "liczba zgonów spowodowanych działalnością terrorystyczną znacznie spadła na całym świecie w ostatnich latach". Jednak w materiałach promocyjnych tego samego raportu ONZ stwierdziła, iż "wzrost brutalnego ekstremizmu głęboko zagraża bezpieczeństwu ludzkiemu".

Jak to możliwe, iż ONZ działa w obie strony?

Jak to możliwe, iż "wzrost brutalnego ekstremizmu" koreluje ze znacznym spadkiem aktywności terrorystycznej i związanej z tym liczby ofiar śmiertelnych?

To nie ma absolutnie żadnego sensu.

I pamiętajmy, iż w raporcie na temat Afryki, który ONZ nazywa w tej chwili "najobszerniejszym jak dotąd badaniem", ONZ przyznała, iż przyczyny radykalizacji "są wielorakie, złożone i specyficzne dla kontekstu" i "wymykają się łatwej analizie".

To całkowicie obala oczywistą łatwość, z jaką ONZ ogłasza bez powodu, iż tak zwane teorie spiskowe "podsycają przemoc i brutalne ideologie ekstremistyczne". Nasuwa się pytanie: czym, u licha, według ONZ jest "brutalny ekstremizm", jeżeli nie terroryzmem?

Najważniejsze jest to, iż jak sama przyznaje, ONZ nie ma absolutnie żadnych dowodów na poparcie któregokolwiek ze swoich twierdzeń o "teorii spiskowej". Raczej ONZ po prostu wymyśla całą swoją tezę o "konspiracjonizmie" z całego materiału.

W rzeczywistości tak zwani "teoretycy spiskowi" to w przeważającej mierze zwykli ludzie z uzasadnionymi opiniami, które obejmują szeroki zakres zagadnień.

Ich opinie nie skłaniają ich do przyjmowania ideologii ekstremistycznych ani do popełniania aktów przemocy.

Nie ma żadnych dowodów na poparcie tego szeroko rozpowszechnionego twierdzenia.

Rzekomi "teoretycy spiskowi" nie są też wyjątkową grupą malkontentów z problemami psychologicznymi.

Jedyną cechą charakterystyczną tych ludzi jest to, iż korzystają z prawa do kwestionowania władzy.

Nie dążą do podważenia demokracji, ale raczej do korzystania z praw i wolności, na których rzekomo opiera się demokracja.

To właśnie takie zachowanie państwo uważa za niedopuszczalne i które prowadzi państwo i jego "autorytety epistemiczne", w tym tradycyjne media, do nazywania ich "teoretykami spiskowymi".

To spostrzeżenie w żaden sposób nie oznacza, iż zwolennicy teorii spiskowych zawsze mają rację. Teorie spiskowe mogą być bigoteryjne.

Mogą być śmieszne.

Może brakować dowodów potwierdzających.

Mogą być obraźliwe.

A czasami po prostu się mylą.

Innymi słowy, są one takie same jak każda inna opinia.

Ale jednocześnie nie ma nic z natury nieścisłego lub niebezpiecznego w każdej opinii określanej jako "teoria spiskowa".

Jest tylko jeden sposób, aby upewnić się, czy rzekoma teoria spiskowa jest prawdziwa, czy nie: zbadaj dowody.

Niestety, etykieta teorii spiskowej została stworzona specjalnie po to, aby zniechęcić ludzi do patrzenia na dowody.

Istnieje niezliczona ilość przykładów teorii spiskowych lub etykiety teoretyka spiskowego używanego do ukrywania dowodów, zaciemniania faktów i zaprzeczania uzasadnionym obawom.

W części 2 przyjrzymy się kilku z tych przykładów i zbadamy szerszy kontekst geopolityczny, w którym pojawia się etykieta teorii spiskowej.

* * *

Jeśli cenisz to, co robi Iain, rozważ wsparcie jego pracy.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.zerohedge.com/