Dykasteria Nauki Wiary udzieliła zgody arcybiskupowi Bourges na wydanie dekretu „nihil obstat” dotyczącego nabożeństwa związanego z sanktuarium maryjnym w małej francuskiej miejscowości, gdzie w 1876 roku uboga służąca Estelle Faguette doznać miała kilku objawień Najświętszej Maryi Panny.
„Chociaż nie jest to obecna praktyka” [Dykasterii Nauki Wiary, aby] „wypowiadać się na temat nadprzyrodzonego charakteru lub boskiego pochodzenia zjawisk nadprzyrodzonych i domniemanych przekazów, wypowiedzi, które Estelle przedstawiła jako pochodzące od Najświętszej Maryi Panny, mają szczególną wartość, która pozwala nam dostrzec działanie Ducha Świętego w całym tym doświadczeniu duchowym” – napisał kardynał Victor Manuel Fernández w liście skierowanym do arcybiskupa Bourges, Jérôme’a Daniela Beau. Prefekt za zgodą papieża Franciszka 22 sierpnia zezwolił wcielić w życie dekret nihil obstat wobec kultu Matki Bożej Miłosierdzia, czczonej w Sanktuarium w Pellevoisin. To mała miejscowość na terenie centralnej Francji. W 1876 roku uboga służąca, Estelle Faguette miała tam doznać kilku objawień Najświętszej Maryi Panny.
Prefekt Fernández stwierdził, iż „nie ma żadnych doktrynalnych, moralnych ani innych zastrzeżeń do tego duchowego wydarzenia”, które wierni „mogą przyjąć w roztropny sposób” (Normy, art. 22, 1). „(…) w tym przypadku to nabożeństwo, już rozwijające się, jest szczególnie zalecane dla tych, którzy chcą dobrowolnie je podjąć” ze względu na „drogę duchowej prostoty, zaufania i miłości”, która może przynieść wiele korzyści i „z pewnością będzie dobrem dla całego Kościoła” – podkreślił.
Jak podaje portal Vatican News, Estelle urodziła się 12 września 1843 roku w bardzo ubogiej rodzinie w północnej Francji. Aby utrzymać siebie i rodziców, pracowała najpierw jako praczka, a potem jako służąca. Gdy poważnie zachorowała i jej życie było zagrożone, napisała przejmujący list do Matki Bożej z prośbą o uzdrowienie, aby mogła dalej utrzymywać swoich ubogich rodziców.
„Jej słowa – pisze prefekt – uderzają swoją prostotą, klarownością i pokorą. Estelle opisuje cierpienie spowodowane chorobą. Nie chlubi się chrześcijańskim duchem rezygnacji. Wręcz przeciwnie, wyjaśnia swoje wewnętrzne opory wobec choroby, która zrujnowała jej życiowe plany”.
W końcu jednak Estelle poddała się woli Bożej. Chciała jedynie pomagać ojcu i matce ze wszystkich sił, które jej pozostają.
Według relacji kobiety, w lutym 1876 roku, gdy miała 32 lata, zaczęły się pierwsze objawienia. Przy piątym, zgodnie z otrzymaną wcześniej obietnicą, została całkowicie uzdrowiona. Stało się to dzięki wstawiennictwu Matki Bożej u Syna. Cud został potwierdzony przez arcybiskupa Bourges 8 września 1893 roku, za zgodą Świętego Oficjum.
W swoich przekazach Maryja okazuje Estelle całą swoją bliskość i czułość, kierując do niej słowa zachęty: – Nie bój się, jesteś moją córką; – Jeśli chcesz mi służyć, bądź prostą; – Odwagi; – Będę ci towarzyszyć niewidzialnie […] Nie masz się czego bać; – Wybieram małych i słabych dla mojej chwały. Później miały nastąpić napomnienia, by zachować spokój: – Bądź spokojna, córko moja, miej cierpliwość, będziesz miała trudności, ale jestem przy tobie; – Chciałabym, żebyś była jeszcze bardziej spokojna […] Potrzebujesz odpoczynku. Zaproszenie to jest również skierowane do Kościoła: – W Kościele nie ma tego spokoju, którego pragnę.
Estelle relacjonowała: „Mój Boże, jakże była piękna! Stała długo nieruchomo, nic nie mówiąc (…) Po tym milczeniu spojrzała na mnie; nie wiem, co poczułam; tak byłam szczęśliwa!; Nie powiedziała mi nic. Potem spojrzała na mnie bardzo łagodnym spojrzeniem i odeszła; Patrzyła na mnie przez cały czas uśmiechając się; Jakie piękno i jaka słodycz!; Jaka dobroć w jej spojrzeniu i jakie miłosierdzie!”.
Matka Boża zwróciła się do kobiety z poleceniem rozpowszechniania szkaplerza z wizerunkiem Serca Chrystusa. Zapraszała aby „zwracać się do tego kochającego Serca Pana”. Pokazując szkaplerz Najświętszego Serca Chrystusa, Maryja mówiła: – Od dawna skarby mojego Syna są otwarte (…) kocham to nabożeństwo.
Estelle przyjęła wezwanie. Jej życie upływało w pokorze, musiała się mierzyć z wieloma próbami, w tym oskarżeniami i oszczerstwami. W 1925 roku wstąpiła do trzeciego zakonu dominikanów. Zmarła w Pellevoisin 23 sierpnia 1929 roku, w wieku 85 lat.
W 1892 roku Leon XIII przyznał odpusty pielgrzymom przybywającym do Pellevoisin, a w 1900 roku uznał szkaplerz Najświętszego Serca. Benedykt XV w 1915 roku, przyjmując szkaplerz, stwierdził, iż „Pellevoisin zostało wybrane przez Najświętszą Dziewicę jako szczególne miejsce, w którym szerzy swoje łaski”. W 1922 roku zatwierdzono Mszę wotywną do Najświętszej Maryi Panny na 9 września dla parafii w Pellevoisin.
Źródło: Vatican News
RoM
Figura Maryi Matki Miłosierdzia z Pellevoisin. Fot. Esves-37240 CC BY-SA 4.0 (002)
