Maria Dorota Pieńkowska: Śniadanie na trawie

Śniadanie na trawie

Patrzę na starą fotografię
śniadanie na trawie
nie w parku – w lesie
mój ojciec pasie oczy zielenią
po etapie białych łąk nigdy mu dość
teraz jego wiara to kwitnące drzewo
matka – najpiękniejszy uśmiech
głęboko skrywający cień
ojciec chrzestny – lata udręki ma jeszcze przed sobą
wszyscy przedwojenni

Czarno- biała fotografia rudzieje
jakby ktoś ze współczesnych malarzy
dodał efekt starej krwi

Dokąd jadą? jaki to przystanek?
w jakiej podróży?

Każdy z nich przekroczył już sam
swoją zieloną granicę

Ojciec nie tęsknił do bieli
Sybir był nią wypełniony po brzegi
Mama – wyrwana z gniazda
bała się uwierzyć

ufała tylko matkom
tej swojej i Bożej

A ja myślę czy to wystarczy
aby dostąpili łaski Spotkania
po tamtej niepojętej stronie
gdzie Ten który Jest
ociera z oczu każdą łzę
i myślę czy już niedługo dołączę do nich
czy przebiegnę między piętrami
gdzie mieszkań wiele
i czy drzwi do nich są zawsze otwarte
tak jak nasze w rodzinnym domu
dawno dawno temu

Maria Dorota Pieńkowska