Szybkie przyjęcie przez Chiny energii odnawialnej to zła wiadomość dla producentów gazu ziemnego, takich jak Rosja, Turkmenistan i Kazachstan. Może to jednak mieć pozytywne konsekwencje dla programu zielonej energii w Uzbekistanie.
Zgodnie z niedawno opublikowanym raportem opracowanym przez BloombergNEF zatytułowanym Łańcuchy dostaw transformacji energetycznej 2025, Chiny kontrolują ponad 70% globalnej zdolności produkcyjnej w każdej głównej kategorii produkcji czystej energii, z wyjątkiem elektrolizerów wodorowych. Raport stwierdza, iż „Chiny kontynentalne dominują również w przyciąganiu nowego kapitału do zakładów produkujących towary czystej technologii, takie jak baterie, moduły słoneczne i turbiny wiatrowe, przy czym 76% takich inwestycji w 2024 roku obejmuje zakłady”. Oprócz cieszenia się monopolem na moce produkcyjne, Chiny odnotowały znaczny wzrost produkcji czystej energii, zwłaszcza energii elektrycznej wytwarzanej ze słońca. Odnawialne źródła energii mogą w tej chwili zaspokoić 80% rosnącego zapotrzebowania Chin na energię i elektryczność. Według analizy opracowanej przez Ember, centrum analityczne poświęcone tworzeniu ukierunkowanych danych i spostrzeżeń politycznych, które przyspieszają przejście na czystą przyszłość energetyczną, Chiny są na dobrej drodze, aby do 2030 roku zainstalować co najmniej 2461 GW energii odnawialnej, podwajając liczbę z 2022 roku, a moc słoneczna prawie się potroi. Paliwa kopalne przez cały czas odpowiadają za około 62% zużycia energii w Chinach. Jednak udział ten ma spaść w nadchodzących latach z powodu spowolnienia chińskiej gospodarki, wzrostu odnawialnych źródeł energii i planu Xi Jinpinga, aby kraj osiągnął neutralność węglową do 2060 roku.
Wszystkie te czynniki pomagają wyjaśnić ostatnie wydarzenia energetyczne w Azji Środkowej związane z gazem ziemnym. Chiny były od dawna postrzegane jako główny motor wzrostu globalnego zapotrzebowania na gaz, ale teraz ich rachunek energetyczny przesuwa się w kierunku odnawialnych źródeł energii. Te zmieniające się okoliczności prawdopodobnie skłoniły chińskich przywódców do sprzeciwienia się rosyjskiemu planowi z początku 2025 roku, aby wysłać dodatkowe ilości gazu do Chin przez Kazachstan. Wyjaśnia to również, dlaczego projekt rurociągu Siła Syberii 2 pozostaje w zawieszeniu. Zmniejszające się zapotrzebowanie Chin na gaz mogło również odegrać rolę w niedawnej decyzji Turkmenistanu o rozpoczęciu przesyłania gazu na zachód za pośrednictwem umowy swapowej z Turcją. Aszchabad mógł wyczuć, iż Chiny nie będą potrzebowały tak dużych ilości turkmeńskiego gazu w przyszłości. Narastająca wojna handlowa prawdopodobnie pozostawi Chiny z dużym zapasem paneli słonecznych i innych towarów potrzebnych do produkcji czystej energii. To stawia Uzbekistan, który sam podejmuje duże wysiłki, aby wprowadzić odnawialne źródła energii, w sytuacji, w której może skorzystać z potencjalnie obniżonych cen chińskich towarów. „W związku z tym, iż wiele rozwiniętych gospodarek stawia na protekcjonizm dzięki taryf, rynki rozwijające się otrzymują coraz większą część importu z Chin kontynentalnych” — stwierdzono w analizie BloombergNEF.
Źródło: Eurasianet
Opracowanie BIS – Biuletyn Informacyjny Studium
