Kluczowym wyzwaniem dla europejskiego sektora obronnego staje się koncentracja na rozwoju własnych mocy produkcyjnych na całej długości łańcucha dostaw. Mowa tu o modelu „od węgla do pocisku” – począwszy od pozyskiwania surowców, przez wytwarzanie bazowych elementów, takich jak proch do nabojów artyleryjskich czy obwody drukowane (PCB) do wszelkiego rodzaju urządzeń elektronicznych, aż po finalny montaż czołgów, samolotów czy systemów rakietowych. Każde ogniwo tego łańcucha ulokowane poza strefą wpływów europejskich członków NATO stanowi potencjalny punkt krytyczny, który w momencie próby może zostać zerwany.
